La chanson d’Eve
Charles Van Lerberghe
Charles Van Lerberghe (1861-1907)
Pardonne-moi, ô mon Amour,
Si mes yeux pleins de toi ne te voient pas encore,
Si je m’éveille en ta splendeur,
Sans la comprendre, comme une fleur
S’éveille dans l’aurore.
Pardonne-moi si mes yeux aujourd’hui
Ne te distinguent de la lumière,
S’ils ne séparent ton sourire
De leurs pleurs éblouis.
Pardonne-moi, si je t’écoute
Sans t’entendre, et ne sais pas
Si c’est toi, mon amour, qui parles,
Ou mon cœur qui gémit tout bas.
Pardonne-moi, si tes paroles
Autour de mes oreilles volent,
Comme des chants dans les airs bleus,
Ou l’aile du vent dans mes cheveux.
Pardonne-moi, si je te touche
Dans le soleil, ou si ma bouche,
En souriant, sans le savoir,
T’atteint dans la fraîcheur du soir ;
Pardonne-moi, si je crois être
Près de toi-même où tu n’es pas,
Si je te cherche, lorsque peut-être
C’est toi qui reposes dans mes bras.
چ نه‌رماتی چ هه‌سته ك نازک ، خوه‌دیێ سترانا حه‌وایێ کو ب دلبه‌را خوه هه‌لدایه ، چ ئه‌ڤینه‌ک بێ هاوتا کو وه‌ل هه‌لبه‌ستڤانی کریه کو نه‌زانیت کا دلبه‌را وی دگریت ئانژی دکه‌نیت ، کو ل جه‌م وی یه‌و نا بینیت و کاتێ ژ وی دویر دبینیت وه‌رن پێگڤه هه‌لبه‌ستا شارل بخوینین ۰
ل من نه‌گره
ل من نه‌گره دلبه‌را من
کو تژی چاڤێن من بوویه و
هێشتا ته نابینم
هه‌که ئه‌ز د مه‌زناتیا ته‌دا ژ خه‌و را بم
بێی تێبگه‌هم
هه‌ر وه‌ک کولیلکه‌کا به‌رێ سپێدێ
سه‌ری رادکه‌ت ژ خه‌و
ل من نه‌گره ئه‌گه‌ر
چاڤێن من ئه‌ڤرۆکه
ته و روناهیێ ژێک جودا نه‌که‌ن
کو چاڤێن من تێک چوونه
که‌نی و گریێ ته ژێک جودا ناکه‌ن
ل من نه‌گره دلبه‌را من
ئه‌گه‌ر گوهـ بده‌مه ته و
تشته‌کی نه بهیزم
ئه‌ز نزانم کا ئه‌ڤه توی
دئاخڤی؟
ئه‌ڤ دلێ منێ خو دهه‌لاڤێت
ب په‌یڤێن ته
ل من نه‌گره هه‌که په‌یڤێن ته
ل ره‌خ گوهێ من بفڕن
وه ك سترانا ل ناڤ ئه‌سمانێ شین
وه ك فڕه‌ک بای ل ناڤ پڕچێ من دا بفڕن
ل من نه‌گره گه‌ر ده‌ست بده‌م ته و
ده‌ڤی ل رۆژێ بده‌م
بێی بزانم
تو ڤه‌دمرهی
دناڤ هینکاتیا ئێڤارێ دا
ل من نه‌گره
ئه‌گه‌ر وه هزر بکه‌م
تو ل جه‌م منی و
تو ل جه‌م من نه‌بی
ل من نه‌گره
ئه‌گه‌ر ئه‌ز بگه‌ڕهم گاڤه‌کێ بێی ته
وێ گاڤێ ژی
تووا ل گه‌ل من
ل سه‌ر ملێ من
بێهنێ ڤه‌دده‌ی ۰
وه‌رگێڕاندن ژ زمانێ فڕه‌نسی
